زهره پارسامعین؛ شکوه السادات بنی جمالی؛ غلامرضا صرامی
چکیده
مقدمه:گرچه عدم تبعیت در میان همه شاخه های پزشکی شایع است،اختلالات روانپریشی با چالش بییشتری در برابر این مساله مواجه است که خطر آن را افزایش می دهد.پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی برنامۀ بازگشت به اجتماع بر تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش:جامعه آماری این پژوهش را کلیۀ بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای بستری ...
بیشتر
مقدمه:گرچه عدم تبعیت در میان همه شاخه های پزشکی شایع است،اختلالات روانپریشی با چالش بییشتری در برابر این مساله مواجه است که خطر آن را افزایش می دهد.پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی برنامۀ بازگشت به اجتماع بر تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش:جامعه آماری این پژوهش را کلیۀ بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای بستری در مراکز توانبخشی شهر تهران تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و انتصاب تصادفی با احتساب معیارهای ورود و خروج از نمونه،نمونه ای به حجم 40 بیمار انتخاب و در گروه آزمایش(20 نفر) و کنترل(20 نفر) جایگزین شدند.در ابتدای پژوهش دو گروه از نظر متغیرهای سن و تحصیلات یکسان سازی شدند. گروه آزمایش به مدت 16 جلسه تحت آموزش برنامۀ بازگشت به اجتماع ،دو جلسه در هفته،قرار گرفت.آزمودنیهای گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری به پرسشنامۀ تبعیت از درمان موریسکی پاسخ دادند. یافته ها:جهت تحلیل داده ها به دلیل نرمال نبودن داده ها و عدم رعایت مفروضه شیب رگرسیون،از آزمون u- مان ویتنی استفاده شدو یافته ها نشان دادند که بیماران گروه بازگشت به اجتماع در مقایسه با گروه کنترل پس از اجرای برنامه تفاوت معنی دار نشان دادند (10.500:U)،اما پس از دو ماه پیگیری، در نمره تبعیت از درمان( 70.500:U)،دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد. نتیجه گیری:علی رغم محدودیتهای موجود، با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخشی برنامۀ بازگشت به اجتماع بر بهبود تبعیت از درمان در افراد مبتلا به اسکیزوفرنیا ،اجرای این برنامه به منظور توانمند سازی بیماران در مدیریت بیماری و کاهش عود پیشنهاد می شود.
مرضیه هاشمی؛ شکوه السادات بنی جمالی؛ زهره خسروی
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر برنامه بازیدرمانی اکوسیستمیک و بازیدرمانی کوتاهمدت بر کاهش نشانههای اختلال نقصتوجه- بیشفعالی کودکان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان مبتلا به اختلال نقصتوجه- بیشفعالی در شهر تهران بود و نمونهگیری به شیوه هدفمند انجام گردید. طرح این پژوهش از نوع تک آزمودنی و به شیوه تک خطپایه ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر برنامه بازیدرمانی اکوسیستمیک و بازیدرمانی کوتاهمدت بر کاهش نشانههای اختلال نقصتوجه- بیشفعالی کودکان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان مبتلا به اختلال نقصتوجه- بیشفعالی در شهر تهران بود و نمونهگیری به شیوه هدفمند انجام گردید. طرح این پژوهش از نوع تک آزمودنی و به شیوه تک خطپایه بود. 12 کودک 7 تا 10 ساله که دارای نشانههای نقصتوجه- بیشفعالی بودند با شیوه نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. شرکتکنندگان در دو گروه شش نفره قرار گرفتند و برنامههای بازیدرمانی اکوسیستمیک و بازیدرمانی کوتاهمدت به مدت 10 جلسه بر آنها اجرا شد و هر یک 10 جلسه مداخله درمانی دریافت کردند و مرحلهی پیگیری نیز پس از سه ماه انجام شد. ابزارهای این پژوهش پرسشنامه کانرز فرم والدین، سیاهه رفتاری کودک و مصاحبه بالینی نیمهساختاریافته برای اختلالات محور یک در DSM-IV بودند. دادهها با استفاده از مقایسههای زوجی افراد مشابه از دو گروه بازیدرمانی اکوسیستمیک و بازیدرمانی کوتاهمدت برای کودکان تحلیل شدند. نتایج نشان داد اثربخشی بازیدرمانی اکوسیستمیک نسبت به بازیدرمانی کوتاهمدت برای کودکان در کاهش نشانههای اختلال نقصتوجه- بیشفعالی بیشتر است. بنابراین، میتوان بازیدرمانی اکوسیستمیک و بازیدرمانی کوتاهمدت را به عنوان مداخلهای مناسب در کاهش نشانههای اختلال نقصتوجه- بیشفعالی بهکاربرد.