مطالعات روان‌شناسی بالینی

شماره جاری

بر اساس شماره‌های نشریه

بر اساس نویسندگان

بر اساس موضوعات

نمایه نویسندگان

نمایه کلیدواژه ها

درباره نشریه

اهداف و چشم انداز

اصول اخلاقی انتشار مقاله

بانک ها و نمایه نامه ها

پیوندهای مفید

پرسش‌های متداول

فرایند پذیرش مقالات

اطلاعات آماری نشریه

اخبار و اعلانات

داوران 1399

داوران 1400

مقایسه اثر بخشی بازی درمانگری کودک محور و بازی درمانگری ‏والدینی بر کاهش نشانه‌های اختلال‌های برونی سازی شده در ‏کودکان

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 ‏. کارشناس ارشد، روانشناسی تربیتی،دانشگاه خوارزمی

2 استادیار، روانشناسی تربیتی، دانشگاه خوارزمی

3 ‏. دانشجوی دکتری، روانشناسی بالینی،دانشگاه تربیت مدرس ‏

چکیده

اختلال‌های برونی سازی شده با مشکلات زیادی همراه بوده و روش‌های متعددی برای درمان کودکان مبتلا به این اختلال ارایه شده است.پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی بازی درمانگری کودک محور و بازی درمانگری والدینی درکاهش مشکلات برونی سازی شده کودکان انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع سری‌های زمانی با چند گروه است.پس از غربالگری اولیه‌ی300 کودک 8-7 ساله از دو مدرسه شهر اصفهان، 12 کودک 8-7 ساله (مبتلا به اختلال برونی سازی شده) به شیوه تصادفی چند مرحله ای به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. به منظور تشخیص این اختلال از دو ابزار فرم سیاهه رفتاری کودکآیبرگ (آیبرگ وراس، 1978) و فهرست رفتاری کودک آخنباخ(آخنباخ و رسکورلا، 2001)استفاده شد.این کودکان به تصادف در دو گروه مداخله بازی ­درمانگری کودک­محور و والدینی قرار داده شدند. درگروه بازی درمانگری کودک محور،هرکودک در 16 جلسه بازی درمانگری و درگروه بازی درمانگری والدینی، مادران در 8 جلسه درمان گروهی شرکت کردند.مادران کودکان گروه بازی­ درمانگری کودک­ محوردر پایان جلسه­های چهارم، هشتم، دوازدهم و شانزدهم و والدین شرکت کننده در بازی­درمانگری والدینی در پایان جلسه­های دوم، چهارم، ششم و هشتم، باردیگر پرسشنامه آخنباخراتکمیل کردند. به منظور تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس اندازه گیری‌های مکرر استفاده شد. نتایج نشان می­دهد، بین میانگین‌های متغیربرونی‌سازی‌ شدهدر دوگروه بازی‌درمانگری کودک­ محور و بازی‌ درمانگری والدینی تفاوت معنادار وجود داشت، بدین معنا که روش بازی ‌درمانگری والدینی موجب کاهش بیشتر رفتارهای برونی‌ساز‌ی‌شده کودکان شده است و این تفاوت در همه مراحلآزمون قابل مشاهده است. در نتیجه می­توان بازی­درمانگری والدینی را جایگزین مناسب تری برای بازی درمانگری کودک محور در کاهش مشکلات برونی سازی شده کودکان در نظر گرفت.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Comparing the Effectiveness of Child-centered Play ‎Therapy and Filial Therapy for Reducing ‎Externalizing Problems in Children

نویسندگان [English]

  • Elaheh Aghaei 1
  • Ali Asgary 2
  • Maryam bayat 3

1 M.A. in Educational Psychology, Kharazmi University,

2 Assistant Professor, Educational Psychology, Kharazmi University,

3 Ph.D. Candidate in Clinical Psychology, Tarbiat Modarres University, ‎

چکیده [English]

Externalizing disorder refers to a group of behavioral and emotional problems in young people. Interventions and treatment are necessary for these children. This studyaimed to comparethe effectiveness ofchild-centered playtherapy and filial therapy in reducingexternalizingproblems inchildren.To achieve thispurpose, atfirst,using theEyberg Child Behavior Inventory (Eyberg, Ross,1978)300children who were7-8years of agewere testedand amongthosewith highscores, 12 children who obtainedthe highest score ofexternalizingscaleofthechild Behavior Checklist (CBCL; Achenbach and Rescorla, 2001)were selectedas the sample group. Children were randomly assigned to intervention groups: child-centered play therapy and filial therapy. In child-centered play therapy group, each child participated in 16 sessions play therapy (each lasted 45 minutes) and in filial group, mothers received eight group sessions. In child-centered play therapy, mothers completed CBCLagain at the end of forth, eighth, twelfth and sixteenth and in filial therapy, they did this at the end of second, fourth, sixth and eighth sessions.RepeatedmeasuresANOVArevealed significant difference between play therapy and filial therapy in decreasing externalizing problems and filial therapy was more effective. Then, filial therapy can be considered suitable alternative for child-centered play therapy that reduces child’s problems in shorter time and therebyincreases theeffectivenessof treatment.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Child-centered play therapy
  • Externalizing problems
  • Filial therapy
مراجع
آخنباخ،ت.و رسکورلا،ل.(1384). کتابچه راهنمای فرم‌های سن مدرسه نظام مبتنی بر تجربه آخنباخ (ASEBA)، ترجمه شده توسط ا. مینایی،تهران: پژوهشکده کودکان استثنایی. (تاریخ انتشار اثر اصلی 2001).
بیات، م. (1387).بررسی اثربخشی بازی درمانی گروهی کودک محور برکاهش نشانه‌های برونی سازی شده‌ی کودکان. پایان نامه‌ی کارشناسی ارشد. دانشگاه شهیدبهشتی.
طالعی،ع. (1388). بررسیاثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت برمشکلات رفتاری دختران وخود کارامدی والدینی مادران. پایان نامه کارشناسی ارشد ورانشناسی مشاوره مدرسه، تهران: دانشگاهشهید بهشتی.
غباری بناب، ب. پرند، ا. فیروزجاه، ع. موللی، گ. و نعمتی، ش.(1388). میزان شیوع مشکلات رفتاری دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرتهران. پژوهش درحیطه کودکان استثنایی. 9، 238-233.
لندرث،گ. (1390).بازی درمانی هنربرقراری ارتباط.ترجمه ف.داورپناه. تهران: رشد. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 2002).
هومن، ح. (1380). شناخت روش علمی در علوم رفتاری (چ. چهارم).  تهران: نشر پارسا.
Achenbach, T.M.& Rescorla, L.A. (2001).ASEBA school age forms profiles. Burlington: University of Vermont, research center for children, youth & families.
Alivand-Vafa, M. Ismaili, H. (2010). Parents as agents of change: what filial therapy has to offer? Social and Behavioral Sciences, 5, 2165-2173.
Baggerly, J. & Parker, M. (2005). Child-centered group play therapy with African American boys at the elementary school level. Journal of Counseling & Development, 83, 387-396.
Bratton, S. Ray, D. Rhin, T. & Jones, L. (2005). The efficacy of play therapy whit children: A meta–analytic review of treatment outcomes. Professional Psychology: research and practice, 36(4), 376-390.
Broidy, L. M. Nagin, D. S. Tremblay, R. E. Bates, J. E. Brame, B. Dodge, K. A.Fergusson, D. Horwood, J. L. Loeber, R. Laird, R. Lynam, D. R. Moffitt, T. E. Pettit, G. S, & Vitaro, F.)2003). Developmental Trajectories of Childhood Disruptive Behaviors and Adolescent Delinquency: A Six-Site, Cross-National Study. Developmental Psychology, 39, 222-245.
Carnes-Holt, K. (2012). Child–Parent Relationship Therapy for Adoptive Families. The Family Journal,20 (4),419-426.
Garza, Y. Brruhn, R. A. (2011). Empathy in Play Therapy: A Case Analysis through Two Theoretical Perspectives. Pyschology of empathy. Danielle,J (EDITOR). Nova sciense publisher. 167-184.
Garza, Y.& Bratton, S. C. (2005). School-based child-centered play therapy with Hispanic children: Outcomes and cultural considerations. International Journal of Play Therapy,14(1), 51-79
Garza,Y. Watts,R.E.&Kinsworthy,S.(2007).Filial Therapy: A Process for Developing Strong Parent-Child Relationships. Counseling and theray for couples and families, 15(3), 277-281.
Grskovic, J. A. & Goetze, H. (2008). Short-term filial therapy with German mothers: Findings from a controlled study. International Journal of Play Therapy, 17(1), 39-51.
Guerney,B.Jr. (1964). Filial therapy: Description and rationale, Journal of Consulting Psychology, 28(4), 304-310.
Guerney, B. Jr. (2003). Filial play therapy. In C. Schaefer (Ed.), Foundations of play therapy (pp. 99-142). Canada: John Wiley & Sons
Jafari, N. Mohamadi, M. R. Khanbani, M. Farid, S.Chiti,P.(2011). Effect of play therapy on behavioral problems of maladjusted preschool children, Iranian j psychiatry, 6, 37-42.
Jong, M. (2000). Effectiveness of filial therapy for Korean parents. International Journal of Play Therapy, 9(2), 21-38.
Jongsma, A. E. Petersone, A. Mclinns, W.P. & Berghise, D. (2003).The child psychotherapy, progress notes planner, (2ed). New Jersy: John Wiley & Sons.
Kendall, P. C. (2006).Child and adolescent therapy, cognitive-Behavioral Procedures. New York: The Guilford Press.
Khodayarifard, M. Rehm, L.P. & khodayarifard, S. (2007). Psychotherapy in Iran: A case study of cognitive behavioral family for Mrs. A Journal of Clinical Psychology, 63(8), 745-753.
Landreth, G. L. & Bratton, S. C. (2006).Child parent relationship therapy (CPRT): A 10-session filial therapy model. New York: Routledge.
Landreth, G. L.& Kidron,M. (2010). Intensive child parent relationship therapy with Israeli parents in Israel.International Journal of Play Therapy, 19(2), 64-78.
Leblance, M. &. Ritchie, M. (2001). Ameta-analysis of play therapy outcomes. Counseling Psychology Quarterly.14(2). 149-163.
Ray, D. (2006). Evidence-Based Play Therapy In C. E. Schaefer & H.G. Kaduson (Ed.), Contemporary Play Therapy: Theory, Research, and Practice. (pp. 136-157). New York, London: The Guilford Press.
Smith, N. (2000). A comparative analysis of filial therapy: Intensive individual play therapy and intensive sibling group play therapy with child witnesses of domestic violence.Doctoral dissertation, University of North Texas, Denton.
Sweeny. D,S. Skurja, C. (2001). Filial therapy as a cross-cultural family intervention.Asian Journal of Counseling, 8(2), 175-208.
Taylor,D. D. Purswell, K. Lindo, N. Jayne, k. & Fernando, D. (2011).The impact of child parent relationship therapy on child behavior and parent-child relationships: An examination of parental divorce. International Journal of Play Therapy, 20(3), 124-137.
Tew, K. Landreth, G, L. Joiner, K, D.& Solt, M, D.(2002). Filial therapy with parents of chronically ill children. International Journal of Play Therapy, 11(1), 79-100.
Topham, G. L. & VanFleet, R. (2011). Filial therapy: A structured and straightforward approach to including young children in family therapy. Australian and New Zealand Journal of Family Therapy, 32, 144-158.
Vanfleet, R. (2011). Filialtherapy: what every play therapist should know? British Association of Play Therapy .67, 18-24.
VanFleet, R. Ryan, S. D. & Smith, S. (2005). Filial therapy: A critical review. In L. Reddy & C. E. Schaefer (Eds.), empirically based play interventions for children. (pp. 241-264). Washington, DC: American Psychological Association
مطالعات روان‌شناسی بالینی
دوره 6، شماره 22
اردیبهشت 1395
صفحه 1-23
فایل ها
هم رسانی
ارجاع به این مقاله
آمار