علیرضا روحی؛ رضوان‌السادات جزایری؛ مریم فاتحی‌زاده؛ عذرا اعتمادی
چکیده
تعاملات زناشویی به عنوان یکی از مهمترین پیشبینیکنندههای مقطعی سطح کیفیت رابطه زناشویی زوجها شناخته میشود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر کاهش میزان آسیبهای تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی صورت گرفت. بدین منظور از روش موردمنفرد با طرح خطپایه چندگانه استفاده گردید. جامعه ...
بیشتر
تعاملات زناشویی به عنوان یکی از مهمترین پیشبینیکنندههای مقطعی سطح کیفیت رابطه زناشویی زوجها شناخته میشود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر کاهش میزان آسیبهای تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی صورت گرفت. بدین منظور از روش موردمنفرد با طرح خطپایه چندگانه استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش کلیه مردان متأهل دارای شخصیت اجتنابی و شرکتکنندگان پژوهش چهار مرد متأهل دارای شخصیت اجتنابی بودند که به شیوه هدفمند انتخاب شدند. برای شناسایی این افراد از پرسشنامه محققساخته شخصیت اجتنابی استفاده گردید. دو نفر از این شرکتکنندگان طی 19 جلسه و دو نفر دیگر در خلال 20 جلسه تحت درمان با رویکرد طرحوارهدرمانی قرار گرفتند و پیگیری در یک دوره دو ماهه انجام شد. جهت تعیین میزان آسیبهای تعاملی شرکتکنندگان در رابطه زناشویی در مراحل خطپایه از پرسشنامه محققساخته آسیبهای تعاملی افراد اجتنابی استفاده شد. تحلیل دیداری نمودار دادهها بر اساس شاخصهای آمار توصیفی و تحلیل دیداری یافتههای پژوهش حکایت از آن داشت که رویکرد طرحوارهدرمانی در کاهش آسیبهای تعاملی مردان متأهل دارای شخصیت اجتنابی موثر بود. بر این اساس، از طرحوارهدرمانی میتوان جهت کاهش آسیبهای تعاملی افراد دارای شخصیت اجتنابی و افزایش کیفیت زندگی زناشویی آنان استفاده کرد.
