سعید یوسفی؛ ابوالفضل قدمی؛ عنایت اله زمان پور
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر درمان گروهی روانشناسی مثبت نگر بر تابآوری و اضطراب مرگ در بین افراد مبتلابه بیماری کرونا بود.روششناسی پژوهش: این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روششناسی از نوع پژوهشهای نیمه از مایشی با طرح پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران بستری در بیمارستان ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر درمان گروهی روانشناسی مثبت نگر بر تابآوری و اضطراب مرگ در بین افراد مبتلابه بیماری کرونا بود.روششناسی پژوهش: این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روششناسی از نوع پژوهشهای نیمه از مایشی با طرح پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران بستری در بیمارستان قائم واقع در شهر مشهد در سال ۱۴۰۰ بود. با توجه به جامعه آماری تعداد ۳۰ نفر (هر گروه ۱۵ نفر) به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه گمارده شدند. جهت سنجش متغیرها از ابزار پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰) و تابآوری کو نور و دیوید سون (۲۰۰۳) استفاده شد. دادههای جمعآوریشده با استفاده از نرمافزار SPSS-23 و روش آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره (ANCOVA) تجزیهوتحلیل شدند.یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر مثبت نگری بر تابآوری با ۷۹۹/۳۱=F(1,37) و اضطراب مرگ با ۴۶۷/۴۶=F(1,37) افراد تأثیر داشته است که این مقادیر (۰٫۰۱α≤) معنادار بوده است.بحث و نتیجهگیری: با توجه به این نتایج میتوان گفت درمان روانشناسی مثبت نگر برافزایش تابآوری و کاهش اضطراب مرگ مؤثر بوده و میتوان از این درمان در جهت افزایش تابآوری و کاهش اضطراب مرگ در افراد مبتلابه بیماری کرونا استفاده کرد.
طاهره حسینی قمی؛ دکتر صغری ابراهیمی قوام؛ دکتر زهره علومی
دوره 1، شماره 1 ، دی 1389، ، صفحه 76-100
چکیده
این پژوهش به منظور یقیین اثربخشی آموزش تابآوری بر کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان آنها دچار سرطان شدهاند، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش کلیهی مادران فرزندان سرطانی بین 10 – 13 بوده است. روش پژوهش بکار گرفته شده طرح نیمه آزمایشی و شامل پیشآزمون و پس آزمون با گروه گواه بوده است. با روش نمونهگیری تصادفی یک گروه 30 نفری از ...
بیشتر
این پژوهش به منظور یقیین اثربخشی آموزش تابآوری بر کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان آنها دچار سرطان شدهاند، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش کلیهی مادران فرزندان سرطانی بین 10 – 13 بوده است. روش پژوهش بکار گرفته شده طرح نیمه آزمایشی و شامل پیشآزمون و پس آزمون با گروه گواه بوده است. با روش نمونهگیری تصادفی یک گروه 30 نفری از مادران انتخاب شدند.آنها در دو گروه مساوی قرار داده شدهاند که نیمی از آنها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه گواه بودهاند. پرسشنامههای تابآوری کانر – دیوید سون و کیفیت زندگی برای هر دو گروه به کار رفت. نتایج 9 جلسه آموزش تابآروی با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که مادرانی که تحت آموزش معین قرار گرفتند در تابآوری و کیفیت زندگی نسبت به مادرانی که از این آموزشها برخوردارنبودهاند پیشرفت بهتری داشتهاند. آموزش تابآوری تاثیر معناداری بر مولفههایی چون سلامت روان، عملکرد پائین، سرزندگی، درد بدنی، سلامت عمومی، نقش هیجانی داشته است در حالیکه چنین اثری بر روی مولفههای عملکرد جسمانی، عملکرد اجتماعی وجود نداشته است. این پژوهش به این نتیجه می رسد که آموزش تابآوری در افزایش تابآوری و کیفیت زندگی مادرانی که فرزندانشان مبتلا به سرطان شدهاند مؤثر بوده است.